ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΑΜΕΣΙΝΗ: ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ 2015-2018 Τέλος της λιτότητας ή μνημόνιο διαρκείας

Με το «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Προσαρμογής 2015-2018», η Βουλή καλείται επειγόντως να επικυρώσει το σενάριο εξόδου από την κρίση και τα Μνημόνια, που η κυβέρνηση, με τη συνέργεια της τρόικας, προπαγανδίζει συστηματικά στους πολίτες εδώ και μήνες, ως αποτέλεσμα της δήθεν επιτυχίας της συνταγής των Μνημονίων και των πολιτικών που ασκήθηκαν στο όνομά τους. Το Μεσοπρόθεσμο αποτυπώνει το παραπάνω σενάριο αυτό σε αριθμούς. Η λογική στην οποία στηρίζεται λέει ότι είναι δυνατή η ταυτόχρονη επίτευξη ῾῾υψηλών πρωτογενών δημοσιονομικών πλεονασμάτων και υψηλών ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης. Συγκεκριμένα, λέει ότι η γενική κυβέρνηση μπορεί να επιτύχει άνοδο του πρωτογενούς πλεονάσματος από 0,8% του ΑΕΠ το 2013 στο 5,3% του ΑΕΠ το 2018 χωρίς να εμποδίσει την οικονομία να σημειώσει ελαφρά ανάκαμψη το 2014 και να αναπτύσσεται με 3,3% το χρόνο κατά μέσο όρο την περίοδο 2015-2018. Η λογική αυτή είναι διάτρητη από πολλές πλευρές. Για το ύψος του δημοσιονομικού κενού των ετών 2014-16, το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο υιοθετεί τις προβλέψεις της πρόσφατης Έκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (7,8 δισ. ευρώ) και προβλέπει επιπρόσθετο κενό ύψους 1,5 δισ. ευρώ για το 2017῾῾-18. Η κυβέρνηση δεν σχεδιάζει την κάλυψη των δημοσιονομικών κενών με τη μείωση των πρωτογενών δημοσίων δαπανών που προβλέπεται να παραμείνουν συνολικά σταθερές, παρά την εσωτερική ανακατανομή τους (π.χ. μείωση συντάξεων, αμοιβών προσωπικού κλπ.), αλλά από την αύξηση των δημοσίων εσόδων, ως αποτέλεσμα της ανόδου του ΑΕΠ από το 2015 και ύστερα. Όμως, σύμφωνα με το Μεσοπρόθεσμο, τα δημόσια έσοδα θα αυξηθούν κατά 9,3%, ενώ το ΑΕΠ κατά 14% μεταξύ 2014 και 2018. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση «υπόσχεται» την επίτευξη υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων όχι μόνο με τη σταθεροποίηση των πρωτογενών δημοσίων δαπανών και την αύξηση του ΑΕΠ αλλά και με ταυτόχρονη ελάφρυνση του φορολογικού βάρους. Μια ροζ μαγική εικόνα «τέλους της λιτότητας» και εξόδου από την κρίση που φιλοτεχνεί η κυβέρνηση με το φόβο της εκλογικής συντριβής στις κάλπες του Μαΐου και ενδέχεται να εμπεριέχει «κρυφές ατζέντες» ή άλλες συμφωνίες με την τρόικα. Το στοίχημα της κυβέρνησης είναι οι εξαγωγές και οι επενδύσεις του μεγάλου εγχώριου και ξένου κεφαλαίου να δώσουν μια ισχυρή αναπτυξιακή ώθηση στην οικονομία. Για να το επιτύχει έχει αποφασίσει να τα δώσει όλα: ξεπούλημα των δικαιωμάτων της μισθωτής εργασίας και της δημόσιας περιουσίας, υποβάθμιση του περιβάλλοντος, καταστροφή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και ελεύθερων επαγγελματιών. Όμως η επιτυχία του παραπάνω «σεναρίου εξόδου από την κρίση» και οι κρυφές ατζέντες σκοντάφτουν πρώτα απ’ όλα στην κάλυψη του δημοσιονομικού και χρηματοδοτικού κενού την τριετία 2014-16 και στην αναδιάρθρωση του χρέους. Σύμφωνα με το Μεσοπρόθεσμο, οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας είναι καλυμμένες για τους επόμενους 12 μήνες, ακόμα και με ενδεχόμενη νέα προσφυγή στις διεθνείς αγορές με έκδοση νέου ομολόγου, ασχέτως εάν αυτό επιδεινώσει περαιτέρω την υπερχρέωση του κράτους. Στον ορίζοντα αναμένει η σύναψη νέου δανείου με τα κράτη της ευρωζώνης ή τον ESM που (το πιθανότερο) είναι να συνοδεύεται από ένα τρίτο Μνημόνιο. Προς το παρόν, εάν δεν δρομολογηθούν πολιτικές εξελίξεις από μία σημαντική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση θα έχει το καλοκαίρι να υλοποιήσει τα ήδη γνωστά προαπαιτούμενα μέτρα για την εκταμίευση των δύο δόσεων του δανείου (Ιουνίου και Ιουλίου) ύψους 2 δισ. ευρώ, καθώς και τα νέα μέτρα του επικαιροποιημένου δεύτερου Μνημονίου (4η αναθεώρηση) που επισυνάπτεται στην πρόσφατη Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την πορεία του Μνημονίου. Αυτά περιλαμβάνουν ριζικές αλλαγές στο συνταξιοδοτικό σύστημα συνολικά, στο μισθολόγιο, το καθεστώς απασχόλησης, την αξιολόγηση και τις απολύσεις στο δημόσιο, στο καθεστώς ομαδικών και ατομικών απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, στη λειτουργία των συνδικαλιστικών οργανώσεων, τον τρόπο προκήρυξης των απεργιών, το δικαίωμα εργοδοτών στο λοκ άουτ κλπ. Όπως ήδη γνωρίζουμε από τις πολλαπλές αναθεωρήσεις του πρώτου και δεύτερου Μνημονίου, κάθε νέος γύρος ελέγχου από την τρόικα της υλοποίησης των στόχων και των μέτρων από την ελληνική κυβέρνηση, οδηγεί σε προσθήκες και εξειδικεύσεις νέων μέτρων που αποτελούν νέες δεσμεύσεις του επόμενου γύρου. Οφείλουμε επίσης να ξέρουμε, ότι ακόμα και όταν λήξουν τα Μνημόνια, η Ελλάδα θα βρίσκεται σε καθεστώς «ενισχυμένη επιτήρησης» από την Ε.Ε. μέχρις ότου αποπληρώσει το 75% του χρέους της προς τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Κατά το διάστημα που θα βρίσκεται σ’ αυτό το καθεστώς, η όποια ελληνική κυβέρνηση θα υφίσταται έλεγχο της δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής της ανά τετράμηνο και θα δέχεται υποδείξεις υποχρεωτικής συμμόρφωσης σε προτεινόμενα μέτρα από τα κοινοτικά όργανα επιτήρησης. Μετά την πάροδο αυτού του διαστήματος, η χώρα θα μπει σε καθεστώς χαλαρότερης/κανονικής επιτήρησης και θα υποχρεούται να μειώνει το ύψος του δημόσιου χρέους της κατά 5% ετησίως μέχρις ότου αυτό φθάσει στο 60% του ΑΕΠ ενώ θα δέχεται συστάσεις και για τη βελτίωσης της ανταγωνιστικότητάς της. Είτε το έχουμε συνειδητοποιήσει είτε όχι, εισήλθαμε πριν από δύο χρόνια ως λαός σε ένα «μνημόνιο διαρκείας», που απορρέει από το νέο μηχανισμό και τα νέα θεσμικά εργαλεία «Οικονομικής Διακυβέρνησης» της Ε.Ε. Αυτοί επιβάλλουν τις αρχές της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας στην οικονομική πολιτική των κρατών-μελών της. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ασκούν καταλυτική κριτική σ’ αυτή τη νέα θεσμική πραγματικότητα και προσπαθούν να αλλάξουν τους πολιτικούς συσχετισμούς για την επαναθεμελίωση της Ε.Ε. Το κεντρικό μήνυμα αυτών των ευρωεκλογών θα πρέπει να είναι ότι, παλεύοντας για την αλλαγή στην Ε.Ε, παλεύουμε για τη ζωή μας στην Ελλάδα. Κυριακή, 04 Μαΐου 2014